Το "ολοκαύτωμα" της κιτρινόμαυρης ιδέας
Ο Αριστοτέλης, στην Ποιητική του, καθορίζοντας τα ιδεώδη χαρακτηριστικά της τραγωδίας, δίνει τον εξής ορισμό: "Τραγωδία ουν εστίν μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω χωρίς εκάστω των ειδών εν τοις μορίοις, δρώντων και ου δι' απαγγελίας, δι' ελέου και φόβου περαίνουσα, την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν".
Η τραγωδία είναι μίμηση, ελεύθερη αναπαράσταση μίας αξιόλογης πράξης, η οποία έχει αρχή, μέση και τέλος και χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη μελωδίας. Όλα όμως αυτά τα στοιχεία δεν είναι τυχαία και ανομοιόμορφα διασκορπισμένα, αλλά ακολουθούν μία συγκεκριμένη αλληλουχία. Κυρίαρχο γνώρισμα είναι η δράση, δηλαδή δεν περιορίζεται στην απλή απαγγελία αλλά προχωρά στην μίμηση των ηρώων. Μέσα από τις καταστάσεις του ελέους και του φόβου, επέρχεται η κάθαρση, μία έννοια πολυσύνθετη και πολυδιάστατη. Σύμφωνα με την ευρύτερα παραδεκτή άποψη, η κάθαρση είναι η λύτρωση, η ψυχική ανακούφιση στην οποία φτάνουν οι θεατές με το να συμπάσχουν, να ταυτίζονται και να αγωνιούν για την τύχη των ηρώων.
Η κάθαρση αποτελεί τη γέφυρα για την μετάβαση από την άγνοια στην γνώση. Μέσα από την σύγκρουση με ανώτερες δυνάμεις και την ολοκληρωτική συντριβή δεν ακολουθεί ο εκφυλισμός της ψυχής αλλά αντίθετα η ηθική ελευθερία και η γενικότερη αποκατάσταση της ηθικής τάξης"
Είναι άγνωστο αν χθες, δεκάτη τετάρτη ημέρα του μηνός Απριλίου του ... "τροϊκανικού", σωτηρίου έτους 2013 στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, παίχτηκε η τελευταία πράξη της κιτρινόμαυρης τραγωδίας.
Αν επήλθε η κάθαρση και μέσω αυτής η λύτρωση μιας ομάδας που εδώ και χρόνια υφίσταται αλλεπάλληλους βιασμούς, από
διοικούντες, μετόχους, ενεργούς και ανενεργούς, υποψήφιους επενδυτές και αυτόκλητους σωτήρες, αλλά και οργανωμένους οπαδούς, θα φανεί στο χειροκρότημα και κυρίως στις αντοχές χιλιάδων φίλων της ομάδας που από χθες βιώνουν το "ολοκαύτωμα" της κιτρινόμαυρης ιδέας.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου και πριν καν η μπάλα καταλήξει στα δίχτυα του εμβρόντητου Αραμπατζή δεκάδες οργανωμένοι οπαδοί ή και ανοργάνωτοι ( ελάχιστη σημασία έχει τώρα πια), αλλαλάζοντας εισήλθαν στον αγωνιστικό χώρο, καταδίωξαν, μέχρι και την είσοδο των αποδυτηρίων, τους παίχτες και των δυο ομάδων, αναρριχήθηκαν στις κερκίδες των επισήμων, καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμα τους και υποθέτω οτι θα πρέπει να ηρέμησαν, μετά τη μάχη που έδωσαν με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, όταν θα ενημερώθηκαν οτι πέτυχαν το σκοπό τους.
Οι διοικούντες την ΠΑΕ, ενεργώντας ως ποντίκια εγκατέλειψαν το "σκάφος", αδυνατώντας να αντιπαρατεθούν με την δικαιολογημένη οργη του κόσμου που αδυνατούσε να συνηδειτοποιήσει το μέγεθος της καταστροφής. Χρειάστηκε να περάσει αρκετός χρόνος, να γίνει γνωστή η απόφαση του διαιτητή Τριτσώνη περί οριστικής διακοπής του αγώνα για να καταστεί σαφές ότι η ομάδα είχε εκτελεστεί ένα ψυχρώ. Απο φανατικούς οπαδούς της. Που αποφάσισαν να δώσουν ένα τέλος στο μαρτύριο που βιώνει η ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια. Έγκλημα προμελετημένο ή εν βρασμώ ψυχής; Δύσκολο να απαντήσεις σ´ ένα τέτοιο ερώτημα.
Η επιβράβευση παραβατικών συμπεριφορών ( θυμηθείτε τι έγινε στη διάρκεια του τελικού του κυπέλλου Ελλάδας ΑΕΚ - Ατρόμητος) σε συνδυασμό με την ανοχή καταστάσεων ( κατάληψη των γραφείων της ΠΑΕ στο προπονητικό κέντρο από οργανωμένους οπαδούς) η αναγνώριση στο πρόσωπο των οργανωμένων οπαδών εξουσιών από πλευράς των διοικούντων και η απαξίωση της ομάδας σε συνδυασμό με την συσσώρευση οργής και αγανάκτησης απελευθέρωσαν δυνάμεις ανεξέλεγκτες και απρόβλεπτες με αποτέλεσμα να επιτελεστεί το έγκλημα.
Εν μέσω κλαυθμών και οδυρμών, ολοφύροντες οι "εγκληματίες " αποποιήθηκαν των τεράστιων ευθυνών τους στρέφοντας τα βέλη στον Τριτσώνη τον οποίο κατηγορούσαν ως αποκλειστικά υπεύθυνο για το " έγκλημα". Γιατί αρνήθηκε να συνεχίσει τον αγώνα. Γιατί σκότωσε την τελευταία ελπίδα της Ενωσης να διεκδικήσει την παραμονή της την τελευταία αγωνιστική στον εκτός έδρας αγώνα με τον Ατρόμητο.
Παρέβλεψαν, βέβαια το γεγονός ότι ο Πανθρακικός είχε ζητήσει εγγυήσεις, ότι δεν θα αλλάξει το αποτέλεσμα, για να επιστρέψει στον αγωνιστικό χώρο. Εγγυήσεις που δεν δόθηκαν ποτέ από πλευράς των γηπεδούχων. Ο Τριτσώνης ήταν το πρόβλημα και όχι οι ανεγκέφαλοι οπαδοί και όλοι αυτοί που τα τελευταία χρόνια όπλισαν τα χέρια τους. Διοικητικοί και εξωδιοικητικοί παράγοντες, πρώην και νυν, μέτοχοι και αμέτοχοι, παλαίμαχοι και οπαδοί που ανέχτηκαν τόσα χρόνια κάποιους "αληταράδες" να διαφεντεύουν την ομάδα.
Πλημμύρισε το Ολυμπιακό Στάδιο από δάκρυα. Ειλικρινή και κροκοδείλια. Δύσκολο να διακρίνεις τα πρώτα από τα δεύτερα. Βλέπετε έχουν το ίδιο βάρος, την ίδια πυκνότητα και ροή. Δεν έχουν χρώμα, είναι διάφανα και τι κρίμα, κρύβουν τα συναισθήματα.
Ο πρόεδρος της ΠΑΕ και οι συνεργάτες τους είχαν αναχωρήσει προ πολλού από τα πεδία των μαχών, είχαν καταφύγει σε μέρη όπου, πιθανογώ δεν επιτρέπεται η είσοδος στις τύψεις και τις ερινύες, είχαν εγκαταλείψει την ομάδα στα χέρια του δύσμοιρου "κολοσσού" που παρασυρμένος από τα πάθος του για την ομάδα αφέθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη στις "σειρήνες" των διοικούντων, που πανικόβλητοι από την επερχόμενη καταστροφή, αφου απέλυσαν τον Λίνεν αναζητούσαν εξιλαστήρια θύματα και αποδιοπομπαίους τράγους.
Προσφέρθηκαν ο Τραϊανός, ο Άκης και ο Βασίλης αδιαφορώντας για τους θεμελιώδεις κανόνες που διέπουν τις ισορροπίες αυτού του περίεργου κόσμου. Θεώρησαν, και αυτό ήταν το λάθος τους, εαυτούς μικρούς μάγους ικανούς να μετατρέψουν σε λιγότερο από 5 εικοσιτετράωρα ... "ατάκτως ερριμένους πλίνθους σε ασφαλές ποδοσφαιρικό οικοδόμημα".
Με τις ... οσμές δεν βάφονται αβγά, πολύ περισσότερο η εμπειρία και η ικανότητα διαχείρισης κρίσεων δεν πωλούνται στα Σούπερ Μάρκετ. Ο Τραϊανός και οι συνεργάτες του κλήθηκαν να σηκώσουν το βάρος μιας προσπάθειας που οχι μονο ηταν πολύ πάνω απο τις δυνάμεις τους αλλά ήταν και καταδικασμένη να αποτύχει.
Κι αν δεν συνέβαινε στον χθεσινό αγώνα, αν είχε αποφευχθεί η επίθεση των φανατικών οπαδών της ομάδας, υπήρχε και η τελευταία αγωνιστική όπου και κεί θα παιζόταν η σωτηρία της ομάδας. Κι αν δεν συνέβαινε και τότε, ε τον επόμενο χειμώνα, την επόμενη χρονιά ο κόσμος της Ενωσης θα βίωνε τη κορύφωση της τραγωδίας. Η κάθαρση και μέσω αυτής η λύτρωση ήταν κάτι το αναπόφευκτο. Οι αυτοαποκαλούμενοι "σωτήρες" έχουν από χρόνια χαθεί στα σκοτεινά τούνελ του λαβύρινθου που με τόση επιμέλεια έκτισαν τα "λαμόγια" που από χρόνια λυμαίνονται την Ενωση. "Λαμόγια" που διαθέτουν ονοματεπώνυμο και είναι πασίγνωστα. Και που όσο θα παραμένουν στο χώρο θα γράφουν και θα προετοιμάζουν για να ανεβάσουν στο κιτρινόμαυρο θέατρο μια νέα τραγωδία.
ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου